Poprzez swoje obrazy poszukuję przestrzeni, które byłyby w stanie oddać miejsca konfrontacji człowieka z samym sobą. Zderzam ludzi z ich marzeniami o odnalezieniu swoich własnych światów. Dlatego, za pomocą farb i ołówka tworzę abstrakcyjną przestrzeń, a właściwie – oddaję jedynie prawdopodobieństwo istnienia tej przestrzeni. Dla jednych mogą to być pokłady ich umysłu, dla nich – obszar duchowy. W obu przypadkach człowiek czuje się w nich bezpieczny, a równocześnie to właśnie tam czekają go największe zagadki, niepewności, niedopowiedzenia i niebezpieczeństwa. Tam spotyka swojego największego oponenta – samego siebie. Sztuka należy do człowieka, ma służyć jego uczuciom. To, jakie one są, jest kwestią indywidualnego doświadczenia. Dlatego też nigdy żaden obraz nie może zostać uznany za ostateczny i idealny – czeka na swojego odbiorcę, który go takim uczyni, dodając do jego odbioru pierwiastek własnej wrażliwości.